U heeft er vast ook wel eens over gehoord of gelezen. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Wie zijn dat eigenlijk? Hoe komt dat eigenlijk? Wat voor type mens is dat die een afstand tot de arbeidsmarkt heeft?
In onze maatschappij praat men over afstand tot de arbeidsmarkt als men, om wat voor reden dan ook, langer dan bijvoorbeeld 6 maanden niet aan een regulier arbeidsproces heeft deelgenomen. De redenen zijn heel divers; ziekte, ontslag, deels arbeidsgehandicapt etc. Het zogenaamde ‘gat’ op het CV wordt groter tussen de laatste werkgever en de eventuele volgende.
Maar is er dan wel een afstand? Of is dat een in het leven geroepen uitdrukking voor mensen die, om wat voor reden dan ook, minder makkelijk/snel aan een nieuwe baan komen? Ik schrijf vanuit die optie. Want wat is afstand? Dat is relatief!
Als je 25 jaar als administratief medewerker gewerkt hebt en al je werkervaringen opgeslagen zijn inclusief de nodige levenservaringen, dan gaan de ontwikkelingen toch niet zo verschrikkelijk snel dat je een afstand op loopt in een half jaar of zelfs een jaar? Echt niet.
Ik zie het niet echt als een afstand. Uiteraard zal, na bijvoorbeeld een ontslag, de motivatie om direct weer aan de bak te gaan, in voorkomende gevallen, niet heel hoog zijn. Vooral als dat is na lange tijd voor één werkgever te hebben gewerkt komt dat voor. De gedachten met een negatieve lading, ben te oud, ik kan niks voor ze betekenen, kunnen daarin een rol spelen. In 9 van de 10 gevallen echter wordt die gedachten anders na een paar maanden ‘rund um hause’ te hebben gehangen. Na even wat afstand te hebben genomen om het verlies van werk te verwerken, want dat is het, komt al snel de motivatie weer boven drijven om aan het werk te gaan.
Maar dan? Dan begint het pas. Gemotiveerd worden de serieuze brieven geschreven en het CV wordt zodanig gepimpt dat men er niet omheen kan. Dacht je. Na de 300ste afwijzing is de motivatie gedaald tot onder het vriespunt. Het lichtje aan de horizon is opgeslokt door een zwarte deken genaamd ‘twijfel’.
Want dat neemt toe, de twijfel. Doe ik het wel goed? Zijn mijn brieven oké? Ben ik te oud? Onder gekwalificeerd? Te lang uit de roulatie…….Soms is het kritisch laten kijken naar je CV en brieven een optie om aan die twijfel een eind te maken. Maar de andere zaken. Je weet toch donders goed waar je op reageert.
Ik hoef ook niet op de vacature van piloot te reageren. Ik heb geen brevet, of misschien één…. van onvermogen, maar geen brevet is geen piloot. Althans hier in Nederland. Met andere woorden je weet waar je op solliciteert en dat zijn de rollen waarin jij past. En dan komt de rest; ben ik te oud, te lang uit de roulatie, heb ik een afstand tot de arbeidsmarkt? En heel eerlijk het kan allemaal. Alleen krijg jij dat niet te horen. En dat frustreert. Het is geen vicieuze cirkel maar een poreuze. Er lekt hier en daar wat info door maar je blijft hetzelfde rondje draaien.
Om daar uit te komen is erg lastig. En ik begrijp dat heel goed. Als je eenmaal in een ‘groep’ zit ben je gestigmatiseerd. Gewat? Je hebt een stempel. Onterecht, onnodig maar je hebt die nu eenmaal. En doe daar maar eens wat aan. Uiteraard kan jezelf heel veel doen. Mijn ervaring heeft mij geleerd dat er veel mensen zijn die om hele andere redenen even niet kunnen deelnemen in het arbeidsproces. Mensen die het moeilijk hebben met de ontstane situatie. Zich misschien wel schamen voor die situatie. Inkomensproblemen leren kennen. Mensen die anderen, maar vooral zichzelf, behoorlijk in de maling nemen. Waarom? Omdat ze niet (kunnen)praten over DE situatie en de zaken die daar mee gemoeid zijn. Ook zijn er mensen die niet praten over de echte reden van het ontstaan van de situatie.
Helaas maak ik dat mee. En ik heb er ook begrip voor, zeker. Want het is niet zomaar iets. Mensen die het nog nooit hebben meegemaakt raad ik aan minimaal 2x na te denken alvorens de mond te openen met oordelen en vooroordelen.
Want dat doen we hier in Nederland heel snel en grondig. Oordelen en veroordelen. Niet iemand die 300 brieven heeft geschreven belonen met een schouderklop voor zijn/haar doorzettingsvermogen. Nee, direct vragen of hij/zij de brief wel goed heeft geschreven, CV wel heeft aangepast etc. Kijk, daar help je dan niet echt mee.
Recruiters, HR en personeelsmensen en andere verantwoordelijken; nodig eens iemand uit met een gat in het CV. Als het in de brief niet staat uitgelegd krijg je misschien wel een goed verhaal aan tafel waarbij je jezelf achter de oren krabt en denkt hoe kan het zijn dat hij/zij nog niet aan het werk is. Ik denk overigens wel te weten hoe dat komt. Men komt niet aan de tafel. De weg naar de tafel is geblokkeerd door allerlei obstakels die onze vooroordeelmaatschappij heeft opgeworpen voor de doelgroep. Obstakels als ‘zijn niet gemotiveerd, zijn zo weer weg, vaak ziek, moeite met tempo, etc’. Ik geef het u te doen deze obstakels te nemen.
Voor de doelgroep; praat over je situatie. Met iedereen en met alleman. Hoe meer mensen weten in welke situatie je zit hoe groter de kans op reuring. Netwerken, op de dag van het sporten iedereen laten weten hoe je er voor staat. Wat je kan, niet kan, wat je wil, niet wil. Overigens kan het ook zo zijn dat je op een andere manier gehoord wordt. Dat er mensen zijn die doorvragen naar je situatie. Die ineens naast begrip ook empathie tonen. Die je advies kunnen geven waar je al heel lang op gewacht hebt maar het nooit hebt gekregen omdat……………je er niet over wilde praten.
Ga er voor, het is niet iets om je voor te schamen, je minder te voelen of je te laten ontmoedigen. Het is iets wat op je pad is gekomen. Maar je kan er, al dan niet met hulp, zelf het meeste aan doen. En ik praat uit ervaring want mijn collega’s en ik zien jullie van heel dichtbij. We zien de mens achter de mens.
Zien jullie vooral de mens in de mens. Want we zijn allemaal mens, geen van allen gelijk en daarom zo uniek anders.
