Over hoe het begon
Yes! De kogel is door de kerk. We zijn toegelaten tot de WSNP! Joepie de poepie. WSNP hoor ik vragen, Google het even, scheelt mij nu even uitleggen. Joepie de poepie? Als je de WSNP in gaat? Welke mongool kan daar nou blij van worden? Wij dus! Waarom? Ga er even voor zitten dan zal ik het eerste deel uitleggen;
Het is 2009 als we na de verkoop van onze andere onderneming(en) starten met de detachering van kantoorpersoneel. Gouden greep zo lijkt het. De start is overweldigend en we hebben de wind in de zeilen. Voortvarend in de breedste zin van het woord. Of in de ruimste oceaan, om maar iets meer beeldend te zijn met de woorden. Anyway gaat goed.
Januari 2010 krijgen we bericht dat een oom van Jolanda ernstig ziek is. Maart 2010 horen we dat hij terminaal is. Dus……….drama. Zeker als je bedenkt dat deze oom niemand verder om zich heen heeft dan zijn moeder van 83. Een oude moeder die reeds twee kinderen van haar heeft moeten weg brengen als gevolg van die vreselijke ziekte. Ja drama zeg ik toch? Familie staat op en we gaan met z’n allen zo vaak mogelijk afwisselend naar oma en oom. Dat doe je toch? Vind ik ook.
Oom gaat niet goed. Heeft steeds meer hulp nodig thuis want zaken zijn niet meer onder controle. Neem daarbij dat een vorm van autisme niet vreemd is bij oom met als gevolg; er komt niet zomaar iemand in huis. Niks ervan, Jolanda en nicht nemen de taak op zich om er te zijn voor oom. Respect alom. De zorg vraagt helaas meer dan er ‘gewoon’ zijn. Verzorging in een tehuis, hospice ist nicht im frage. Kom nou ‘doar goa ik niet hen’. Een gesprek met de verpleging, Jolanda en nicht doen oom uiteindelijk besluiten toch te kiezen voor de verzorging in een ‘laatste verblijfhuis’ of hospice
Begin april gaat oom naar het verzorgingshuis/hospice. Afwisselend gaan we als familie naar oma en oom. Zwolle/Zutphen wordt een ritueel. We proberen er om beurten in ieder geval iedere dag te zijn.
Als enige heb ik geen verplichtingen aan een baas en moet ik verantwoording afleggen aan Jolanda en mijzelf. Ik heb dan ook meer tijd beschikbaar om er ‘te zijn’ dan de overige familieleden. Denk ik.
Heel voorzichtig sluipt het er in dat ik vaker ga dan de overige familieleden. Niet vreemd en ook zeker geen beklag. Slechts een constatering van het feit.
Medio april komt mij een bericht ter ore dat een klant van ons niet geheel tevreden is met de inzet van een van de dames. Ik denk dat het telefonisch wel af kan. Dat blijkt achteraf niet zo. Klant weg. Crisis neemt toe, geluiden over mindere inzetbaarheid bij de overige opdrachtgevers doen de ronde.
Ondertussen ben ik iedere dag in Zutphen bij oom en oma. En wordt het steeds moeilijker om, als ik op sta om weg te gaan op zijn vraag, ‘ie bint er morgen toch weer?’ te antwoorden nee dat giet niet. En dus hoppa.
Als de geruchten een vorm aannemen die velen al hebben zien aankomen zit ik nog in een bubble. Jolanda krijgt inmiddels ook te horen dat de laatste opdrachtgever er de brui aangeeft. Reden? Vraag me en ik treed in detail. Het is inmiddels eind mei begin juni. April ging voorbij zonder de bekende wil. Slechts een fractie heb ik er van meegekregen.
Geen opdrachten meer, geen inkomsten. Maar hey, boeie. We hebben reserves opgebouwd en..dus maar want………..Helaas met oom gaat het zo slecht dat het niet lang meer kan duren. Hij verdient onze aanwezigheid, onze hulp en aandacht. Dat is wel het laatste wat we hem kunnen geven. Wij, wij pikken het wel weer op. Wat is, wat wij doen, in vergelijking met de situatie waarin hij op 50 jarige leeftijd ligt? Oom houdt het, ook tot verbazing van de medische staf, ijzingwekkend lang vol.
Niemand gun je zo’n lijdensweg, echt niemand. Ik zal jullie de details besparen, ingewijden weten waar ik het over heb.
23 Juni 2010 is de dag van overlijden. Uiteraard verschrikkelijk maar voor ons toch wel een soort van juk van de schouder. Een verschrikkelijke lijdensweg ten einde en oma………..oma moet haar derde kind weg brengen. Moet ik hier iets over zeggen? Dat begrijpen jullie ook heel goed zonder tekst en uitleg denk ik. Dementerend als ze was wist ze wel heel goed dat ze haar man en drie kinderen overleeft had.
Oma
Van alle dagen Zwolle/Zutphen visa versa komt er ineens meer rust. Vele zaken moeten geregeld worden maar daar staan we gelukkig niet alleen voor. We hebben ook nog een vakantie voor de boeg. Gelukkig! Oma wordt dagelijks bezocht door familie en vrienden dus dat is een geruststellende gedachte. Wanneer we echter op vakantie zijn wordt Jolanda dagelijks plat gebeld door oma. Oma is door de klap van het verlies wel heel erg snel achteruit gegaan. Beseft niet dat wij op vakantie zijn en vraagt waar haar kind is, of we wel goed voor hem zorgen en waar haar pasjes toch zijn. Overigens doet ze dat terwijl ze door de rest van de familie en vrienden goed verzorgd wordt. Maar als je om 09:00 bezoek krijgt en dat om 09:15 vergeten bent………..
Wanneer we terugkomen van vakantie is oma er qua dementie er erg aan toe. Samen met een tante doen Jolanda en ik de eerste lijns verzorging zo goed en kwaad als het kan. Vaak gaat het er om ‘er te zijn’. En het er zijn is ook goed! Soms ook vervelend en komisch tegelijk als we voor de zoveelste keer op zoek zijn naar iets en oma roept ‘wat zeuken wie eigenlijk’
Inmiddels beginnen wij aardig onze reserves op te snoepen. Wat we wel weten maar uiteraard niet wilden is dat er diverse andere instanties ook willen mee snoepen. Niet uitgenodigd en toch er zijn, ken je dat? Wij wel. Ineens is de koelkast, het bier en andere zaken eerder op dan verwacht. Soms kan je dan naar de buren of zo maar in dit geval…..eh nee.
De zorg voor oma neemt inmiddels ook een vorm aan van een dagtaak. Uiteraard doen we het graag maar stiekem verbergen we ons eigen kleine drama achter de enorme bak van ellende die oma moet doorstaan. Het van ons is niks in vergelijking tot. Maar……op dat soort sentimenten zit het leven niet te wachten. Die grijpt je gewoon bij de strot en laat je zien waar je werkelijk staat.
Oma krijgt naast de geestelijke klachten ook lichamelijke klachten. Als we vanaf augustus t/m begin november weten we inmiddels wel dat het geen ‘proaties bint’ als oma klaagt. Iedereen die dichtbij oma stond wist dat ze soms enorm kon zeuren over niet ter zake doende dingen maar niet over ‘piene’.
Als ze op een dag compleet scheef in haar favoriete stoel zit en klaagt over pijn onder in haar rug en heup weten we dat het geen genuil is. Maar ziekenhuis of dokter….no way. Ergens diep in ons, zeg maar verzorgenden eerste graad, weten we dit is echt niet goed. Onder het mom van ‘kan geen kwaad oma’ wordt oma uiteindelijk toch het ziekenhuis ‘ingelokt’. Onze vrees wordt bewaarheid……uitgezaaide kanker, terminaal……….
Ons probleem bestaat niet meer. Voor oma geen weg meer terug. Waarom we haar niet thuis hebben gelaten? Dementie krijgt een andere vorm als oma zich dat soort zaken wel blijkt te herinneren. ‘Ik kan toch wel thuus dood goan’ En wat met de katte dan? Die kan toch niet alleen zijn? Ook oma wordt een laatste keer verhuisd, naar het hospice. Heel kort is haar verblijf daar maar wel eerbiedig en waardig. We zijn er met z’n allen bij als ze op 27 november haar laatste adem uitblaast en haar reis naar haar dierbaren begint.
Verder gaan
Opnieuw moet er veel geregeld worden maar gelukkig kan dat gezamenlijk en als de uitvaart voorbij is gaan we, enigszins verdoofd en uiteraard verdrietig, toch opgelucht naar huis.
De nasleep is gigantisch. Zelf worden we geconfronteerd met de weggedrukte en genegeerde werkelijkheid. Het ‘gewone’ leven heeft ons weer bij de strot. Niks waardig of eerbiedig. Gewoon de werkelijkheid. Geen opdrachten, geen inkomen, geen geld en het beroerdste geen perspectief. Wat wel gewoon doorgaat; het leven.
Inmiddels is het 2011 en vraag ik, vragen wij, voor de eerste keer om hulp. Wij doen een BBZ aanvraag. Daar moet je heel wat voor doen. Terecht natuurlijk. Moet niet te makkelijk worden. Maar dat er bijna een jaar voorbij gaat……….Ik denk dat de betreffende instantie inmiddels meer van ons weet dan onze hele familie bij elkaar. Ondertussen krijgen we als familie in november 2011 nog meer voor onze kiezen. Lees daarover in mijn vorige blogs.
De laatste spullen voor de BBZ worden maart 2012! op aanvraag opgestuurd, men was iets vergeten. Gelukkig krijg ik in april 2012 een baan! Yes inkomen en perspectief! Diezelfde maand krijg ik van de betreffende BBZ instantie de vraag of er in de tussentijd nog iets veranderd is…..Yes ik heb een baan!! Tof of niet dan? Zekers meneer Brouwer, echter, dan heeft u niks aan een BBZ aanvraag want dan mag u niet in loondienst zijn.
Oké, we blijven rustig en vragen hoe nu verder? U kunt het best een schuldhulpaanvraag indienen bij onze dochter instantie, 1 deur verder. Pfffffff dat is niet tof! Gezien uw achtergrond en de reeds aangeleverde informatie moet dat een formaliteit zijn. Heb je nog even?
We doen de aanvraag bij de desbetreffende afdeling. Prima, echter de geleverde informatie is meer dan een half jaar oud. Graag alles opnieuw aanleveren. $%@^&^%(^( Enkele gesprekken met maatschappelijk werk, mensen die het kunnen weten en die het moeten weten later is de aanvraag ingediend. Het advies is om direct een WSNP aanvraag in te dienen. Prima maar waar moeten we dan aan voldoen? Maak je geen zorgen wij verzorgen de aanvraag voor u. WSNP is meer voor de situatie waarin u zich begeeft, schuldsanering zoals we dat nu kennen is niet zo geschikt voor ondernemers.
Jullie hebben er verstand van dus gaan met die banaan want de situatie wordt penibel. De aanvraag is ingediend en op 14 januari 2013 gaan wij op voor de rechter. Als wij de rechtszaal binnen lopen is de houding van de rechter niet echt veelbelovend. Enigszins ongeïnteresseerd is de houding wel……Als de edelachtbare van wal steekt blijkt dat we het goed hebben ingeschat. Waarom een WSNP aanvraag als het minnelijk traject niet is opgestart? Waarom hebben we nog ondernemingen op onze naam staan? Dat mag niet bij een WSNP aanvraag! Ik zie geen taxatierapport van de eigen woning. Vooralsnog zie ik dat als eigen vermogen, dat mag niet bij een WSNP aanvraag.
In nog geen 7 minuten staan we gedesillusioneerd weer buiten. WTF, afkorting van what the fuck? We snapten er helemaal niks meer van! Hoe kan het dat een instantie die deze aanvragen met regelmaat heeft, ons deze stap heeft laten zetten zonder enige kans? Maar we hebben de strijdlust (nog) niet verloren. Strijdlustig als we zijn knallen we direct door naar de desbetreffend instantie en gaan we orde op zaken stellen! Taxatie rapport, ondernemingen uitschrijven en gaan met die banaan! Had ik dat al eerder gezegd?
Helaas uw stukken van de vorige aanvraag kunnen we niet gebruiken ze zijn meer dan een half jaar oud! Of we opnieuw zo vriendelijk willen zijn alles van recente datum aan te leveren.
We zien het even niet meer zitten! Kan je het een beetje voorstellen? De spanning thuis wordt soms teveel echt veel teveel. Maar……het bijltje erbij neergooien en het zwaard van Damocles maar laten vallen? De moed opgeven? Ben je bedonderd. We gaan door!
We moeten wel…….
Yep nog steeds verder gaan
We hebben het dus over januari 2013 als we voor de zoveelste keer zaken aanleveren, 300 contactpersonen hebben gesproken en dan te horen krijgen dat er regels zijn aangepast en dus……..u raad het al …jawel spullen willen aanleveren. Vervolgens horen wij dat, en nu komt ie: NIET alle noodzakelijke spullen in het dossier zitten.
Mijn vermoeden is dat zelfs de beste inlichtingendienst niet zoveel informatie over een gezin kan hebben verzameld als deze instantie maar…………….
Ik sla voor het gemak een jaar over, we zijn inmiddels in augustus 2014. Familie, vrienden, schuldeisers en anderen die ons hebben aangehoord van 2011 tot dat moment…..Er zijn erbij die het wel geloven, er wel klaar mee zijn. Hoe zit het nou met jullie aanvraag? Loopt dat nog steeds? Hoe kan dat nou? Is toch niet normaal? Schuldeisers die meegaand waren krijgen argwaan. Familie die iets verder af staan (kan dat? Ja dat kan!) vragen zich af of wij niet de zaak voor ons uitschuiven. Vrienden dito. Soms logisch, soms……..
Wanneer je vraagt kan je een antwoord verwachten. Wanneer je niet vraagt moet je niet verwachten dat ik alles uit mezelf vertel. Verwacht je dit wel, spreek dan je verwachting uit. Zo gaat het aan het eind van de rit. Ik zal in een ander blog nader in gaan op de menselijke kant en de emotionele gevolgen van het geheel.
Het is december 2014, we maken ons op, dankzij niet nader te noemen personen, het document te gaan ondertekenen voor de WSNP aanvraag richting rechter. Eindelijk, na 3 jaar lijkt het er op dat we toch echt een officiële en correcte aanvraag doen. We zijn bloednerveus alleen al voor de ondertekening op 11-12-2014. Al snel krijgen we bericht van de rechtbank dat zij de stukken hebben ontvangen. We mogen 16 maart 2015 op de hoorzitting verschijnen. Maart 2015! 4 Jaar na de eerste hulproep!!!
Maart 2016, de 16e mogen we bij de rechter op bezoek. Trillend als espenbladen verschijnen wij voor de heer edelachtbare en zijn griffier. Als alle vragen van meneer de rechter beantwoord zijn horen dat wij dat de week erop de uitspraak zal zijn. Ach na 4 jaar? Wat zou het? Nou heel veel kan ik vertellen. Nooit geweten dat een mens zoveel spanning kan verdragen. Weinig fijn kan ik vertellen.
23 Maart 15:09 bel ik met een speciaal nummer. Ik hoor dan of we al dan niet zijn toegelaten tot de WSNP. Heel rustig toets ik het nummer in op de telefoon, de bekende toon van een gelegde verbinding klinkt in mijn oor en ineens gaan me de riegels over de raggels ‘wat nu als, het zou toch niet, alsjeblieft laat het niet zo zijn’. De zenuwen zijn me de baas. Een vriendelijke dames stem beantwoord de telefoon en vraagt mijn naam en andere van belang zijnde gegevens. Nadat ik alle vragen positief heb beantwoord heb komt het antwoord; u bent beiden toegelaten tot de WSNP……………………..ik kijk Jolanda aan door betraande ogen maar met een glimlach op mijn mond. In de WSNP! Yes! De rest volgt later……………
