Voor Jurrien ‘Stokkie’ Oosterbeek

Ik zeg wel in de titel voor Jurrien maar stiekem is het ook voor mezelf en uiteraard voor een ieder die het aangaat.

Zomaar, out of the blue, bereikte mij het nieuws van Jurrien. Vlak voor de vrijdagmiddag borrel een telefoontje van een teamgenoot van het 6e elftal van CSV28 Zwolle. ‘Hey Nickos’, ze laten de De nog wel eens weg als het serieuzer wordt, ‘je klinkt vrolijk’, ja dat ben ik ook, ‘daar ga ik verandering in brengen’ klinkt het aan de andere kant. Nou dat deed hij inderdaad zeg. Jurrien, ‘onze’ Jur is dood. Pats, boem, knock out, 2 benen op de grond en toch zwevend, ken je dat? Niks vrijdagmiddag borrel, onwerkelijkheid, realiteitszin, huilen, ongeloof en dat alles door elkaar. Het soort cocktail waar je geheid de volgende dag ook nog last hebt. Jemig man, dat is waardeloos nieuws. Ik heb woorden van hele andere strekking gebruikt maar u zal begrijpen dat ik deze openbaar niet kan tikken.  Maar hoe dan? Wanneer? Hoe kan dat dan? Waarom? Uiteraard wist ook mijn teamgenoot niet alle antwoorden. Van een dak gevallen, vrijdagmiddag rond een uur of 1. Geen idee hoe dat kan en waarom al helemaal niet. Daar kom ik straks nog even op terug. Weten de anderen het al? Nee dus besluiten we een telefoonboom op te zetten. Tot iedereen op de hoogte is gebracht en iemand binnen ons team vraagt of er wellicht ook bij anderen de behoefte is om even bij elkaar te komen om Jur te gedenken en het verdriet te delen. Dat is er! Het hele team komt ’s avonds bij elkaar en, met uitzondering van de mensen die op vakantie waren of andere reeds lopende verplichtingen hadden,  iedereen was er! Uitzonderlijk! Zeker in het licht van de afgelaste wedstrijden door een te lage opkomst van ons spelers, wat ook Jur een doorn in het oog was. Zo sterk zelfs dat hij het leiderschap op zich nam. Weliswaar voor 1 wedstrijd maar toch.

Vanavond was Jur echter ongewild leider, voerde de regie over de aanwezigen. Zorgde voor de lach en de traan. De verbondenheid, het ‘wij’ gevoel en de verantwoordelijkheid die we hebben jegens elkaar in een team. Volwassen kerels die jankend elkaar in de armen vallen. Ja dames kerels janken, vrouwen huilen. Althans zo leert ons de maatschappij. Maar hoe anders is het als kerels ‘gewoon’ mannen zijn die huilen. Dan wordt huilen ineens een hele mooie emotie waar we gewoon aan toe mogen geven. Was ons elftal enige weken geleden al geschrokken en op de betrekkelijkheid der dingen gewezen, het leven liet zien dat het niet altijd bij waarschuwingen blijft. Kneiterhard worden we met z’n allen nogmaals gewezen op dit feit. Hoe ga je daar mee om? Hoe geef je het een plek? Ieder voor zich of toch met z’n allen? Het wordt van beiden wat. We zorgen op zaterdag dat er een condoleance plek is in de kantine van CSV. Daar kan iedereen zijn/haar eer al bewijzen aan Jur en de nabestaanden. We hebben een kring geformeerd in de kantine, niet meer en niet minder dan om bij elkaar te zijn. De 2e keer achter elkaar dat Jur ons allemaal bij elkaar krijgt! De eerste selectie toont haar medeleven door ons keurig allemaal en stuk voor stuk te condoleren evenals SENCO en uiteraard vele anderen in de kantine. Harry van Zwieten wijst in zijn nieuwjaarstoespraak ook nog maar eens op de betrekkelijkheid en spreekt namens CSV hun medeleven uit. We signeren met z’n allen het shirt met nummer 9. Emotioneel! Emoties komen nog meer los als we aan het eind met z’n allen naar de condoleance tafel gaan en een laatste toast uitbrengen op Jur. Verslagen, moe van alle emoties maar toch ook voldaan door de warme gevoelens gaan we huiswaarts.

Als ik zondagmorgen Quito, ons jongste familielid, de Siberische Husky, uit ga laten loop ik door de straat van Jur en Ildiko. Op het moment dat ik het huis van hun bijna gepasseerd ben komt Ildiko naar buiten. We spreken elkaar, emoties knallen werkelijk door de atmosfeer. Wat zeg je? Hoe doe je? Hoe handel je? Automatisme neemt de zaak over. Het is niet te bevatten! Het is nog zo onwerkelijk. Ik hoor mezelf zeggen ‘dat kan ik me voorstellen’ Ik kan me het helemaal niet voorstellen. Vuile leugenaar! Je zegt maar wat. Gewoon troostend maar dan anders. Nee ook weer niet, het komt recht uit het hart. Wanneer Ildiko aangeeft dat ze het voornemen hebben ’s avonds om 18:30 uur een stille tocht te willen organiseren geef ik aan ook wel aan een paar touwtjes te willen trekken. Twitter, Facebook, Hyves Danielle, Ray en nog veel meer komen in actie. Wanneer een redelijke groep mensen zich om 18:20 bij ons voor de deur komt en we daarna doorlopen naar het huis van Ildiko en Jur schrikken we ons het apezuur van de opkomst. Geteld heb ik de aanwezigen niet allemaal maar zo rond de 250 zullen er wel zijn geweest, zo niet meer. Kijk hier maar voor een verslag Zoals ook de titel van het verslag al zegt, indrukwekkend!

Morgen, woensdag 11 januari, slechts 11 dagen in het nieuwe jaar, hebben we de begrafenis van Jur. We staan er niet bij stil als we elkaar 11 dagen geleden de beste wensen toewensen. Dat moet ook niet want dan heb je geen leven. Maar…..gezien mijn eigen ervaringen en deze verschrikkelijke tragedie voor Ildiko, Timo, Vera en overige familieleden, vrienden en bekenden sta ik er toch even anders in. Niet somber, absoluut niet, maar met respect, een extra dosis relativeringsvermogen en realiteitszin. Dat maakt ook dat ik weet dat er altijd ergens iemand is dit het nog erger, zwaarder en emotioneler heeft dan Ildiko, Timo en Vera. Maar nu even niet!

Wanneer je niet meer dat kan vragen wat je nog had willen vragen, wanneer je niet meer  kan zeggen wat je nog wilde zeggen, wanneer je niet meer af kan spreken, wanneer je elkaar nooit meer zal zien, wanneer het besef komt van gemis, wanneer een dierbare niet meer onder ons is.

Jur ik zal je missen. Ildiko, Timo, Vera en overige familieleden, vrienden en bekenden heel veel sterkte!