Bijna een jaar geleden heb ik de laatste keer geblogd. En wat is er in die tijd veel verandert! Enerzijds gelukkig maar aan de andere kant veranderen er ook zaken waarvan ik zoiets heb van ‘dat was niet nodig’. Zo hebben we afscheid moeten nemen van Monica Zwarthoff. Strijdvaardig ging zei het gevecht aan om helaas te moeten constateren dat niet alle gevechten eerlijk zijn. Adrie heeft op zeer mooie wijze met hulp van andere betrokkenen een zeer goed initiatief genomen om de levenswil en vechtlust van Monica gestalte te geven. Kijk hier voor dit mooie initiatief Ook Teun Franken ging de strijd aan, dacht een hele wedstrijd te moeten spelen maar bleek in blessuretijd te hebben gespeeld zonder verlenging of strafschoppen. Teun als zeer betrokken persoon bij CSV, overigens net als Monica, zal door de jongens van C3 gezien worden als een brok onverzettelijkheid. Het T-shirt wat het team heeft aangeboden aan Steffie en de jongens is daar een voorbeeld van.
Uiteraard gebeuren er in zo’n lange periode van niet bloggen ook dingen die wel een glimlach op de mond kunnen toveren en de moeite waard zijn van het benoemen. Ik zit echter niet bepaald in een flow van de glimlach. Meer van de strakke bek die als ie glimlacht bang is voor kloven in de lippen. Hoe dat komt? Wat daar de reden van is? Laten we het houden op ‘a silly phase in live we’re going through’. Mensen in zeer directe omgeving, personen die gevraagd hebben in de laatste periode hoe het gaat, weten wat ik bedoel. En nee ik ben niet depri, wil gewoon weer wat kwijt aan de toetsen en het www. Van me aftikken is een manier om zaken in perspectief te plaatsen en in vele gevallen ook de glimlach weer op m’n mond te krijgen zonder bang te zijn voor kloven.
Zoals ik al eerder tikte, we are going through a silly phase in live. En iedereen heeft dat wel eens, in minder of meerdere mate. Er zijn tenslotte geen pieken zonder dalen. Simpel. Er zijn echter zaken die, als je het als (voormalig) ondernemer even iets minder gaat, zeer slecht geregeld zijn in ons trouwe kikkerlandje. En niet alleen niet goed geregeld maar ook zijn de overheid instanties zeer, zeer slecht op elkaar afgestemd. En dat we zelf verantwoordelijk zijn voor iedere stap voorwaarts die we maken ben ik me erg van bewust. Het is ook niet trappen tegen de maatschappij en haar regels en netten, slechts een constatering van feiten.
Een aanvraag BBZ (bijzondere bijstand zelfstandigen) en niet zoals sommige vulgairen een ‘binnen broekse zaadlozing’ werd al gedaan in februari 2011. Een heel pakket aan papieren over het hoe en waarom is naar de gemeente Zwolle gegaan. Gaat ‘even’ overheen. Niet alleen de gemeente laat het op een beloop ook wij. De noodzaak neemt door omstandigheden even af. Wanneer we echter in oktober 2011 de gemeente bellen weet men nergens van. Nooit een aanvraag ontvangen, althans dat is de eerste melding. Derde week van oktober krijgen we telefoon, ja de aanvraag is ontvangen, er ontbreken enkele stukken, ze zullen een brief sturen zodat wij dit kunnen aanvullen.
Inmiddels is het 2013, de zomer staat voor de deur en zijn we een hartinfarct en diverse illusies verder. We hebben diverse ‘cry for help’ acties gedaan richting de daarvoor bestemde organisaties. Het loopt van geen kanten. Hier te kort, daar te lang, men weet van elkaar niet wie wat doet, welke status een aanvraag heeft en hoe ze ‘de mens achter het gedonder’ kan helpen. Afgelopen vrijdag, een hele vriendelijke en ook begrijpelijke dame van de gemeente Zwolle gesproken. Eindelijk iemand die naast de zakelijke en uitvoerende kant, ook begrip heeft voor de persoon achter de zooi. En guess what? Of we alsjeblieft opnieuw een aanvraag willen doen, in drievoud. Daar worden we niet vrolijk van dus…..
Het kan best zijn dat jullie mij, Jolanda, de kids of allen eens zien zonder glimlach. Dat heeft niks met jullie te maken, heeft ook niets met ongeluk of ongelukkig te maken maar wel met waar we op dit moment in de maatschappij staan. Ik begrijp dat het wat drukker is bij de hulpverlenende instanties, tuurlijk alle begrip. Maar de manier waarop men met elkaar omgaat…………….De onverschilligheid, de ‘is niet mijn pakkie aan’ mentaliteit. Zowel bij bekenden van ons die inmiddels verplaatst zijn naar de map “wat heb ik me vergist in deze mensen en ik hoef ze nooit meer te zien of horen” als de officiële instanties. Wij, ons gezin, hebben ons altijd en nog, ingezet voor anderen daar waar nodig, gewenst, gevraagd of zelfs ongevraagd. Ja ook wel eens ongevraagd, soms gepast soms niet. Bij echte vrienden kan dat geen kwaad. Over echte vrienden gesproken………….daar zijn er weinig van als het bier, de wijn en de snacks niet meer rijkelijk vloeien op vrijdagmiddagen of te pas en te onpas. Raar dat je gewaardeerd wordt op het moment dat het kan en niet als het even niet kan. Ik ben, we zijn, echt niet anders met of zonder. Maar voor een ander…………
De maatschappij verhard en helaas verharden we daar in mee. We moeten wel. Maar waarom kunnen we wel zo eensgezind zijn bij momenten zoals van Monica en Teun en niet onder omstandigheden die er toe doen TIJDENS het leven van? Troost zoeken bij elkaar omdat we niet weten waar we met die gevoelens naar toe moeten? Bang dat de snik die we zelf voortbrengen voor ons zelf is omdat we zo fragiel zijn? En omdat we eigenlijk niet huilen om diegene die ons dierbaar is/was maar omdat we bang zijn dat ons een zelfde lot te wachten staat? Ja! En omdat we het verdriet van een ander reflecteren op ons zelf. Misschien ben ik wel een emotionele jandoedel. Dat is wellicht ook de reden dat deze uit de tenen komt.
Ondertussen is het natuurlijk niet moeilijk om elkaar te steunen daar waar mogelijk. Soms denken we het alleen te kunnen en misschien is het ook zo. Er zijn er die zo sterk zijn, zo’n instelling hebben dat ze alles alleen aan kunnen. Echter de meesten van ons hebben graag steun. We zijn nu eenmaal een kuddedier. Vergeet niet, alles wat een ander kan overkomen, kan ook jou/jullie overkomen.
Binnenkort volgen er meer. Over de leuke dingen en andere zaken die er toe doen.
