Ik heb er al eerder over geschreven. Op Facebook. Ander publiek, minder groot bereik dus nu via deze weg. Snelheid. We gaan alsmaar sneller, snellere internetverbindingen, telefoons, laptops, tablets en natuurlijk auto’s! Want daar gaat dit stuk snelheid over. In onze wijk hebben we heel veel 30 km zones. Voor alle overige wegen binnen onze wijk geldt uiteraard de aangegeven snelheid.
Snelheid, onzinnige snelheid. Mijn straat is ook een 30 km zone. Helemaal in het begin (2001) was dat al zo. Toen echter gingen ze met ± 100 km per uur door onze straat. Als bewoners hebben we daar behoorlijk gewag van gemaakt bij de gemeente. Niet snel daarna werden er ‘drempels’ geplaatst. Het is meer een bobbel dan een drempel maar goed….Ik woon ter hoogte van zo’n drempel. Aan weerszijden van de drempel kan je, als je een auto hebt, de auto parkeren. Als dat gebeurt dat is de automobilist verplicht over het obstakel te rijden. Dat kan niet met 100 km of met 70 km per uur. Maar 50 km lukt toch aardig bij sommigen. Maar, en nu komt het, er staan niet altijd auto’s geparkeerd aan weerszijden van het obstakel. En dan zijn er wijkgenoten die daar dankbaar gebruik van maken! Wanneer ik uit het keukenraam naar rechts kijk komen ze vanaf de Dotterbloem rustig de bocht om. Onze straat oogt redelijk overzichtelijk en er wordt dan ook flink gas gegeven. Ik schat in zomaar 70 km per uur. Hoppa.
En dat is bij mij in de straat. Door heel Stadshagen zijn dit soort taferelen aan de orde van de dag. De Werkerlaan……..oversteekpunt tussen de beide scholen. Er is een snelheid vertragend obstakel geplaatst waarbij overstekende fietsers en wandelaars op een eilandje in het midden hun heil moeten zoeken voor langsrazende snelheidsmaniakken. Het obstakel leent zich blijkbaar uitstekend om de stuurmanskunsten onder hoge snelheid op de proef te stellen. Met ware doodsverachting steken de mensen hier over. De grijns die je terug ziet bij sommige bestuurders, als je die al kan zien vanwege de snelheid, is beangstigend.
Werkerlaan aan de andere kant, nabij de prachtige natuur en de Milligerplas. Als je de wijk uit rijdt staat het er duidelijk; 60 km zone. Halverwege deze weg staat, tussen de bomen verscholen een steunmast voor oa. ons telefoonverkeer. Ik heb de indruk die mast wel eens te hebben zien bewegen als er een auto voorbij kwam met een snelheid vele malen hoger dan de 60 km die aangegeven staat. Soms, heel soms, worden daar snelheden gehaald die duizelingwekkend zijn. Voor dat stukje dan. Snelheden waarbij mijn honden praktisch worden meegezogen en wapperend aan de lijnen mij stomverbaasd aankijken.
Blijkbaar is snelheid iets wat we als relatief ervaren. Ik heb auto’s zien accelereren tussen de rotonde bij het strandhuis en de rotonde Mastenbroekerallee/Milligerlaan, niet normaal. Een afstand van een kleine 500 meter volgens Google maps, afstand meten. En de snelheid die gehaald wordt, ongelofelijk. Laat ik vooral mezelf niet vrijpleiten en de onschuldige pias uithangen. Uiteraard constateer ook ik wel eens een iets hoger snelheid weergegeven op de snelheidsmeter in de auto dan door de borden is aangegeven. We zullen het nagenoeg allemaal wel eens hebben. Maar er zitten er tussen……..en dan heb ik het in deze over ouders met de kleine kinderen achterin. Niet de snotapen die een week hun rijbewijs hebben en aan hun vriendjes willen laten zien dat zij echt kunnen rijden. Nee ouders, mannen en vrouwen waarvan je redelijkerwijs mag verwachten dat zij a) besef van snelheid en tijd hebben en b) verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Wellicht is het zo dat de verwachtingen nooit zijn uitgesproken in hun bijzijn. Dat kan natuurlijk. Dat leidt dan weer tot ergernissen van mijn kant. Zo werkt dat nu eenmaal.
Ouders dus. Mensen eigenlijk zoals jij en ik. Jonge ouders, ouders van mijn leeftijd. Maar vooral ouders. Mensen die toch, als geen ander,moeten weten hoe het is als je kind iets overkomt. Die hun kroost vastsnoeren in de als beste geteste autostoeltjes van honderden euro’s. Mensen die traphekjes plaatsen in huis, kindersluitingen op de kastjes hebben en alle overige veiligheidsvoorzieningen hebben aangeschaft om maar te voorkomen dat er ongelukken gebeuren in huiselijke kring.
Diezelfde mensen jagen op een gehaaste ochtend met 70 km per uur langs fietsende kinderen van andere ouders. Soms zit er nog geen duimdikte tussen fiets en auto. Onderwijl wordt ook nog achterom gefoeterd tegen de wel heel vervelende kinderen achterin! Zij zijn het die er opnieuw voor hebben gezorgd dat ouder lief weer zo laat van huis is gegaan. Tenslotte ga je als ouder zijnde niet de hand in eigen boezem steken als je een kwartier langer bent blijven liggen. Daar heb je de kinderen voor. Met het gelaat deels richting kroost achterin, deels op de weg en deels richting de smartphone die niet op handsfree staat maar waar partnerlief nog even een appje doet wat jij als chauffeur allemaal vergeten bent, gaat het kneiterhard richting het eerste afleverpunt. De auto voor deze gejaagde mag zich ineens verheugen op de volle aandacht van de chauffeur. De felrode remlichten priemen je tegemoet als de wagen aansluit in een rij van langzaam rijdende tot stilstaande auto’s. De blik gaat weer naar de achterbank, er lijkt zich iets af te spelen als ‘zie je nu wel, alles staat vast, komen we weer te laat en dat is jullie schuld’
Stiekem hoop ik dat de chauffeur door het wachten in de rij toch iets tot bedaren komt. Die hoop vervliegt als ik de auto de rotonde over zie gaan en een zwarte pluim uitlaatzooi aangeeft dat het gaspedaal weer gevonden is. Verbaasd zie ik de een na de ander hetzelfde doen. Gelukkig hier en daar een uitzondering. Tenslotte bevestigen die de regel.
Ik zou het echter liever andersom zien. Dat er zo nu en dan eens een iemand tussen zit die wat harder rijdt. Of is dat een Utopische gedachte? Voorzichtig aan doen!
