Wat ben je aan het doen Nick? Vroeg Facebook laatst aan mij. Nou mijn lieve vrouw Jolanda Brouwer wees mij op een artikel in Vrouw bijlage van de De Telegraaf van afgelopen zaterdag. Een artikel van HeleenSpanjaard. Normaal lees ik natuurlijk niet ‘zomaar’ Vrouw. Niet dat ik daar te macho voor ben maar komt gewoon niet zomaar bij me op. Afijn, het artikel waarop ze mij op wees gaat over…..de overgang! Laat ze daar nou midden in zitten! En ik dus ook!
Begrip
Ze wilde dat ik het artikel zou lezen zodat ik meer begrip zou krijgen voor het in de overgang zijn. Duhhh ik heb begrip, dat zegt ze zelf ook! Alleen wil dat niet zeggen dat ik het ook altijd begrijp. Ik bedoel, zeg nou zelf; schat zullen we vanavond lekker risotto alla Milanese eten? “Ja prima, heerlijk”. En dan haal ik haar op van haar werk; “wat eten we vanavond?” Risotto alla Milanese. “Gadverdamme, zo geen zin in”. Ik ben dan volledig van de leg. Eerst niet meer weten wat we vanmorgen hebben besproken qua eten en dan ook nog zeggen dat je daar geen zin in hebt. Maar…….10 seconden later vraag ik gewoon, waar heb je dan zin in schat? “Nou alles behalve risotto” Wellicht een lekker gebakken aardappeltje, sla en stukje vlees? Eten we de risotto toch morgen of zo? “Nee ook geen zin in, weet eigenlijk niet waar ik zin in heb” ………………..Kunnen ook een Chineesje doen of Sushi bestellen? “Jij altijd met je bestellen, hou het geld toch eens in de zak”.
Sorry
Met dat ik denk dat het echt helemaal de verkeerde kant op gaat hoor ik haar gelukkig met haar eigen stem zeggen “het zal wel weer die verdomde overgang zijn, ik heb zelfs zin om iets te rammen of kapot te gooien”. Dat ik het hart al in de keel had lijkt haar volledig te ontgaan. Ook dat ik even nodig heb om te herstellen van deze onverwachte metamorfose heeft ze niet in de gaten. Volledig gefocust op zichzelf en wat haar net is overkomen geeft ze het een plaats. En dan komt ook de sorry, ik bedoelde het niet zo en alle andere excuus woorden worden omgezet in trillingen en vertaald door mijn grijze massa. Een deel daarvan denkt ‘ja, ja het zal wel, heb dat gelul vaker gehoord’. Een ander deel denkt ‘waardeloos voor je om dit mee te maken’.
En wij dan?
Ik bedoel, ik heb echt begrip hoor! Het zelf aan den lijve mee moeten maken is dramatisch voor haar en alle andere vrouwen die dit min of meer moeten ondergaan. Maar ik wil ook een beetje begrip voor de man die dit allemaal moet ondergaan. De stemmingswisselingen, de opvliegers, de vergeetachtigheid, slaapstoornissen en gewrichtsklachten, zomaar een greep uit de lijst symptomen, zijn niet voor de poes. Daarover gesproken, ook libido verlies is een voorkomend symptoom. We krijgen het vol voor de kiezen. De relatie kan behoorlijk onder druk komen te staan. Er zijn mannen die zelf ook een overgang maken. Gewoon zonder alle symptomen maar met een lach. Een jongere vrouw of een vrouw die de overgang al achter de rug heeft. Klaar met alle symptomen. Persoonlijk vindt ik dat wel laf maar niet onbegrijpelijk in bepaalde situaties. Stel je komt als man uit een gezin waar hier en daar nogal verbaal geweld werd gebruikt, dan wil je toch niet nog een keer zoiets meemaken? Nou dan!
Heks
Heleen noemt het haar innerlijke Heks. Nou Heleen het is niet alleen innerlijk kan ik je vertellen. Het heks zijn uit zich op vele manieren, voor ons partners en andere huisgenoten met name extern. Er wordt in no time een prachtige setting omgetoverd naar een horror scene. Een rustige avond tv kijken kan zomaar worden verandert in een chagrijnige discussie over de nog aan de straat te zetten kliko. Overigens is het niet zo dat ik Jolanda zie als heks. In de wetenschap dat zij als vrouw bijna machteloos staat tegen dit natuurgeweld, is het soms voor mij als liefhebbende pijnlijk om te zien. Frustrerend ook. Tenslotte kunnen we, hoe graag we misschien ook willen, weinig meer doen dan begrip hebben en meeveren met het geheel.
Overgang, overgaat
Zit niet veel verschil in de twee woorden. Althans niet op papier. Wel als je wenst dat de overgang snel overgaat. Potverdorie wat kan dat lang duren zeg! Gemiddeld schijnt het een jaar of vijf te duren. Volgens Jolanda is ze ergens achterin 2015 begonnen aan het hele ritueel van verandering. Dat zou betekenen dat we er bijna klaar mee zijn! Er zijn echter uitschieters naar beneden en naar boven. Je raad het al waar ik bang voor ben. WE, want we ondergaan dit echt samen. Natuurlijk heb ik niet de fysieke ongemakken maar ik wordt wel op een niet mis te verstane wijze gedeeld in deze ongemakken kan ik je vertellen. Er bestaat zoiets als hormoontherapie. Pilletje slikken en hoppa. Niet weggelegd voor mijn Jolanda. Helaas. Dus maak ik me op om nog een jaartje of wat te horen “oh bah ik heb weer een opvleegert”, “ik heb vannacht toch weer liggen zweten” of de bijkomende impulsieve acties te moeten ondergaan. Wij gaan er voor, gewoon aangaan die hormonale metamorfose en wachten tot die overgaat.
