Mijn moeder zei het jaren geleden al, in de periode dat ik bij ieder advies van mijn ouders dacht ‘yeah right, het zal wel’ het belangrijkste wat er is is gezondheid. Inmiddels ben ik een aantal jaren verder en kan ik bogen op de nodige levenservaringen. Hele mooie ervaringen, een mooie lieve vrouw, lieve zoons, hond, huisje boompje beestje maar ook nare ervaringen. En laat ik voorop stellen, een ieder zal het in meer of mindere mate meemaken, de mooie en minder mooie ervaringen.
Ik ben wat betreft de wat minder leuke ervaringen als een soort prof in het leven, langzaam gebracht. Op 7 jarige leeftijd overleed oma ‘tumtum’ de moeder van mijn vader. Oma ‘tumtum’ omdat, je raad het al, ik altijd tumtum snoepjes kreeg van oma. Oma had ik ’s morgens nog gezien en rond het middaguur was oma er niet meer. Overleden aan een hartstilstand als gevolg van schrik van een laagvliegende straaljager. Althans dat is de versie die mij is bijgebleven. Is ook een versie die je verteld op verjaardagen en andere bijeenkomsten, triest maar enigszins met een sensatie omhuld geheel. Zal de straaljager zijn denk ik……Natuurlijk was ik verdrietig dat oma er niet meer was. Wel moet ik nu eerlijk bekennen dat het volgens mij meer ging om de tumtum dan om het verlies zelf. Wist ik veel wat het in hield. Wat voor impact het had op mijn opa, mijn vader en andere familieleden. Op 7 jarige leeftijd ben je nog niet echt bezig met dat soort dingen. Is maar goed ook dat in mijn geval de jeugdige onschuld het won van het cognitieve vermogen van het brein. Inmiddels weet ik dat het niet voor ieder kind geldt.
Denise, dochter van de oudste zoon van mijn zus, Marcel, in de volksmond mijn ‘omezegger’ en ik dus ‘oudoom’ werd op 8 jarige leeftijd geconfronteerd met een hersentumor. Jeugdige onschuld werd vervangen door emoties en andere ervaringen die met geen pen te beschrijven zijn. Fabienne, tweelingzus van Denise, heeft het overigens wel heel treffend en emotioneel verwoord op haar blog. Onder aan dit artikel en linksboven bij de linkjes de verwijzing naar haar blog. Zet in ieder geval een doos tissues klaar als je het gaat lezen. Op 8 jarige leeftijd………Lees het blog van Fabienne……
Soms, heel soms, bekruipt mij dan ook wel eens een naar gevoel als we achteloos het glas heffen en gezondheid, proost roepen. Ik ben echt niet zwartgallig, zwaar op de hand of whatever. Maar ben me wel steeds meer bewust van het feit dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Waar je niet bij stil staat als het je goed gaat, je geen zorgen hoeft te maken over je gezondheid of andere zaken. Logisch ook, je kan tenslotte ook niet de hele dag denken ‘oh als ik maar niet ziek wordt, laat ik vooral gezond blijven’ dan zou je ook geen leven hebben. Maar zo nu en dan is het niet verkeerd om je te realiseren dat wanneer je gezond bent je enorm rijk bent. Nogmaals je hoeft van mij echt niet elke dag te kniesoren, belangrijker is het je elke dag te realiseren dat wanneer je gezond op staat, je rijker bent dan menig ander mens.
Waardeer wat je hebt, wie je bent en wat je doet. Wijs niet naar een ander want dan wijzen er drie vingers in jou richting. Lees hoe anderen omgaan met ziekten, ervaringen en enorme tegenslagen. Leer daarvan! Wees een optimist en bedenk dat hoe erg iets ook kan zijn, het kan altijd erger. Wanneer je gezond bent heb je iedere loterij al gewonnen.
Lees hier het verhaal van Fabienne
Lees hier het verhaal van Nico Faaij
