Na mijn blog over de eerste 48 uur heb ik bij deze besloten om jullie ook te delen in hoe nu verder. Want zoals we allemaal weten draait de wereld gewoon door, ook zonder Matthijs van Nieuwkerk. En als we dan toch meedraaien in de mallemolen van het leven laten we er dan ook van genieten.
Genieten doe ik sowieso, alleen al door te realiseren nog deel uit te maken van die mallemolen. Want dat besef komt meer en meer binnen. Tijdens de eerste revalidatie bijeenkomst vorige week werd dat nog eens onderstreept. Er wordt in groepsverband geprobeerd het hartinfarct en alles wat daarbij komt kijken, een plaats te geven. Ik dacht dat ik dat al gedaan had, na 14 dagen………..stoere vent die Brouwer! Niet dus! Bij de voorstel ronde gaat het al gierend mis. Nou ja gierend, ik ga met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen de groep betrekken in mijn ellende en al pratend besef ik dat ik er helemaal nog niet klaar mee ben. Ik ben zo emotioneel als de sodemieter. Het lijkt er tijdens de gesprekken op dat ik de enige ben die zo emotioneel is en mijn ‘feminine side’ durft bloot te geven. Niets is echter minder waar blijkt later. De gespreksleidster, de revalidatiearts, geeft aan na alle gesprekken, dat het heel goed is dat ik mijn emoties toon en durf te tonen. Nou er valt helemaal niets aan te durven, het gebeurt gewoon, of ik het nou leuk vindt of niet.
Goed, emoties! Waar komen die dan vandaan? En waarom zijn die zo aanwezig? Het schijnt zo te zijn dat wij weldenkende wezens behept zijn met een soort zelfmedelijden dat z’n weerga niet kent. Dat komt niet direct naar boven en ook niet bij iedereen op dezelfde manier maar het zit er wel. Ik vorm daar uiteraard geen uitzondering op en mag dan ook ervaren hoe het voelt om jezelf zielig te vinden. Dat voelt bij tijd en wijle zwaar kloten kan ik vertellen. Ik krijg het soms zomaar ineens te pakken. Ik denk dan bijvoorbeeld aan hoe kwetsbaar we zijn of het wat als gebeuren… Dat je na een hartinfarct fysiek moet revalideren zat bij mij wel enigszins in het systeem. Dat je dat ook emotioneel moet doen was niet echt bij me opgekomen. Is wel heel belangrijk zegt de revalidatiearts. Zonder emotionele revalidatie, geen fysieke revalidatie! Hadden Koot en Bie toch gelijk jaren geleden toen ze zeiden ‘fysiek is altijd psychisch’ Afijn deze week is het dus met name praten over de emotionele gevolgen van een hartinfarct. En dan hebben we het niet alleen over huilbuien of snottermomenten, nee we hebben het bijvoorbeeld over de psychische belasting bij het aanpassen van je leefstijl. Wat doen bepaalde dingen met je en wat doen ze niet. Welke kijk heb je op het leven, positief, negatief, angstig of juist heel vrolijk. Ja, ja je bent er zomaar niet klaar mee.
Vandaag hebben we groepsgesprekken gehad met de maatschappelijk werker. Jawel, omdat het zo kan zijn dat we door een verstoring van ons dagelijks doen en laten het functioneren in onze sociale omgeving wel eens in gevaar zou kunnen komen. Ik weet ook wel dat ze het allemaal goed bedoelen hoor. Wat ik er van heb geleerd? Dat de ene mens de ander niet is maar ja dat wist ik al. Vreemde van alles vond ik nog wel dat er in ‘mijn groepje’ personen zitten die nog in de ontkenningsfase zitten. Die ontkennen ‘gewoon’ dat ze een hartinfarct hebben gehad. En nog vreemder; de partner gaat er in mee! Nou dan ben je volgens mij aardig van het pad af. Als we dan als groep zeggen, onder aanvoering van de maatschappelijk werker, dat we dat toch wel erg vreemd vinden, komt er ook bij deze mensen iets binnen. En ja hoor, de aanvaarding, het besef, dringt door. En ineens zijn er meer mensen emotioneel. Ja laat maar gaan, praat er maar over. Doen we! Elke dag. En we komen steeds een stukje verder. Maar vanaf volgende week wil ik gewoon ‘even’ fysiek belast worden. Emotioneel heb ik het wel even gehad. Keep you posted! Laterssssss.
