48 uur

Slechts 48 uur zat er tussen! En dat is niet veel op een mensen leven. Natuurlijk weet ik dat het in de familie zit. Mijn vader al op 45 jarige leeftijd! Best jong. Maar ik ben anders dan mijn ouders op die leeftijd. Ik sport nog, heb een gezond gewicht en eet patroon en doe geen rare dingen. Althans dat is de achter liggende gedachte. Hoe anders is de realiteit.

Na een fucked up jaar 2010 zijn we 2011 ingegaan met de bedoeling er een succesvol jaar van te maken en vooral niet teveel zooi op ons af te laten komen. Dus…….maar, want en ondernemen is risico nemen. En succesvol is relatief. Het is maar net hoe hoog je de lat legt en waar je tevreden mee bent.

De druk om zaken succesvol te maken ligt aan mijn kant redelijk hoog. Zo voelt het op dat moment nog niet maar 48 uur later weet ik beter. Ik ben een binnenvetter, blijkt nu. De innerlijke onrust, stress etc maken dat er een hogere bloeddruk ontstaat dan goed is voor mij. Neem daarbij mijn rookgedrag en je hebt een prima combinatie om de aderen in mijn lichaam eens flink te vernauwen. Je leest het op iedere poster van de Hartstichting, het komt voorbij in ieder spotje tegen roken en toch bleef ik denken ‘dat overkomt mij niet’ Wel dus! De sluipmoordenaar was er klaar voor, mijn lichaam en ik gelukkig nog niet. Er kwam op tijd een seintje, nou seintje, zeg maar gerust alarmbel fase knalrood!

Jemig, wist niet dat een hartinfarct zoveel pijn kon veroorzaken. In het verleden wel eens iets op de borst gevoeld waarvan je dan zoiets hebt ‘als het maar niet iets is met…….’ Nou inmiddels kan ik jullie vertellen dat het iets op je borst voelen wel even wat anders is dan het gevoel van pijn op je borst bij een hartinfarct. Overigens niet alleen pijn op de borst maar ook in de oksel streek en de halsslagader streek. Een aanhoudende, snerpende pijn. Niet tof maar achteraf wel een zeer duidelijk signaal.

Gelukkig kan ik dit blog nog tikken en dat is voor mij maar zeker ook voor mijn naasten erg fijn. Waarom zeker voor mijn naasten? Nou, zelf onderga ik ‘het’ en mijn naasten niet. Het is dinsdagavond 15 november. Er komt een ambulance rond 21:00 uur, de broeders doen de dingen die nodig zijn en er wordt besloten dat ik voor nader onderzoek naar het ziekenhuis moet. Alle symptomen wijzen op een infarct. Vervolgens rond 22:15 op de spoedeisende hulp, aan de meet apparatuur, bloedafname en wat andere zaken die van belang zijn voor de opname doorgenomen. Ik zie in de ogen van mijn lieve vrouw dat er angst in zit. Het rare is dat ik zelf nergens bang voor ben. Misschien is het wel een soort zelf protectie die onbewust in het leven is geroepen. Maar bij Jolanda zie ik het wel degelijk. En dat is geen fijne aanblik. Ik krijg om 23:30 te horen dat er rond 02:30 opnieuw bloed zal worden afgenomen en er dan een beslissing zal worden over de te nemen stappen. In overleg gaat Jolanda naar huis en ga ik onder het genot van een Seresta een poging ondernemen om te dutten.

Die poging strand al snel als ik een pingetje van Jolanda krijg met de vraag of ik al slaap. Jolanda ligt alleen, uiteraard met onze 2 boys in huis, in ons bed en is moe, verdrietig en ……bang. Ik ben weliswaar niet bang maar krijg toch een onbehaaglijk gevoel bij het bang zijn van Jootje. Het is inmiddels 00:30 en ik krijg te horen dat uit het eerste bloed onderzoek blijkt dat ik inderdaad een hartinfarct heb gehad, zaterdag de 12e november………………………………En dat ik dinsdag de 15e naar alle waarschijnlijkheid mijn tweede heb gehad. Ik moet blijven, goh wat een verrassing, en zal nog diezelfde morgen gekatheteriseerd worden. Slapen doe ik nu even niet en de tijd kruipt voorbij. Als ik uiteindelijk om 03:30 overgebracht wordt naar de afdeling hartbewaking ben ik toch wel zo moe van alle gebeurtenissen dat ik half om half in slaap val. De bloeddruk meter doet z’n best om mij ieder uur te laten schrikken wanneer hij volautomatisch mijn arm afknelt.

Voor ik het weet is het 07:30 en wordt ik geacht te ontbijten. Naast roken, een hoge bloeddruk en stress was een andere bad habit het niet ontbijten ’s morgens. Kreeg toch geen hap door de keel. Hoe anders was dat deze woensdagmorgen. Ik had gewoon zin in eten. Wat wilt u eten meneer Brouwer? Nou doe mij maar 3 boterhammen! Wat zeg ik? Lijk wel niet wijs! Anyway 3 boterhammen met runderrookvlees, kipfilet en kaas. Kopje thee en bak koffie, slootje medicijnen en meneer Brouwer is compleet. Na het ontbijt gaat de tijd akelig langzaam voorbij. Pas om 11:00 uur mag het bezoek komen en dan is 3 uur wachten ineens erg lang hoor! Uiteindelijk is het dan toch 11:00 uur. Arjan en Jolanda komen gezellig aan bed zitten en ik vertel Arjan nog maar eens heel stoer wat me overkomen is. Halverwege komt een verpleegster mij vertellen dat ik in de loop van de dag gedotterd zal worden. Ik geef aan dat ik aan een speciaal onderzoek mee doe en dat mij is toegezegd dat ik dan voorrang zou krijgen op de dotterlijst. Ik geef aan dat het mij wel goed uit zou komen als ik direct na het bezoek, 11:30 uur, opgehaald wordt. De verpleegster zal eens kijken wat ze kan betekenen. 10 Minuten later betekent de verpleegster heel veel want ik wordt direct na het bezoek opgehaald om gedotterd te worden.

Ik heb de informatie boekjes gelezen over het dotteren en denk te weten wat me te wachten staat. Denk! Want hoe anders is de praktijk. Ik zal je de details besparen, als je er meer over wilt weten kijk dan eens hier De dotterende cardioloog was in ieder geval confronterend genoeg. ‘Fijn dat u hier ligt en niet in een ander soort kamer meneer Brouwer’ Hoppa, die kan je in de zak steken. Maar gelijk heeft hij natuurlijk wel. Wat ik te zien krijg is, met uitleg van de cardio(liegniet), schrikwekkend! Linker kransslagader dicht, rechter voor 80% dicht! Zo he, das niet mis. Denk ik en meneer de cardioliegniet beaamt dat. Nou of meneer de cardioliegniet dat even wil herstellen. Ondanks het feit dat ik met mijn stress gedonder, het vele roken en andere voor mijn hart minder goede zaken, een niet te missen bijdrage heb geleverd aan het dichtslibben van de aderen, gaat de cardioloog het herstellen. Chapeau voor iedereen die cardiologie en de techniek die daarbij hoort tot kunst hebben verheven en er voor zorg kunnen dragen dat dit soort revisies plaats kunnen vinden!

Beide kransslagaderen zijn weer keurig open dankzij het goede werk van de cardioloog en z’n team. Het plaatsen van de 2 stents is voor hun wellicht een fluitje van een cent voor mij is het het leven. Tjeez wat voel ik me gelijk anders zeg! Het gevoel is bijna euforisch. Zuurstof! Op de juiste plekken in het lichaam, rond gepompt door een weer ‘gezond’ hart. En jemig wat heb ik me hiervoor dan beroerd gevoelt zeg. Dat het niet alleen een gevoel is maar dat ik er blijkbaar ook beter uitzie wordt door Jolanda en mijn zwager Arjan bevestigd bij terugkomst op de hartbewaking. Jolanda; ‘hadden ze op die dotterkamer ook een zonnebank?’ Ik heb kleur in mijn gezicht en overal voel ik warmte. Zowel Arjan als Jolanda geven aan dat ze niet in de gaten hebben gehad dat ik voor dat ik naar de dotterkamer ging er zo grijs en niet goed uit heb gezien. Ik kan oprecht zeggen als het mij gevraagd wordt; ik voel me uitstekend. En dat slechts 15 uur na het infarct!

Drukverband in mijn lies en uiteraard de apparatuur waaraan ik nog vast lig, herinneren mij aan de ingreep. Zowel geestelijk als lichamelijk voel ik me erg goed. Er spoken al zaken door mijn hoofd die in de nabije toekomst moeten laten zien dat ik echt een gezond hart heb. Ik kon immers al best veel met een hart dat nou niet bepaalt in orde was. Had een goede conditie, kon nog een aardig balletje trappen. Ook hardlopen, zwemmen en maf doen op en met de XBox kinect gingen me goed af. Met een ‘slecht’ hart deed ik dingen die andere mensen van mijn leeftijd nog niet deden met een gezond hart. Dat geeft de burger moed! Overmoed ook. Zat al te denken aan een marathon of zoiets. Gelukkig heb ik een hele verstandige vrouw die mij keurig wijst op de te nemen stappen. Revalideren onder toezicht van de specialisten. Daar beginnen we mee, ja we want Jolanda gaat sowieso de eerste keer mee.  En zeker we want we kunnen het samen doen! Dat is iets wat als een paal boven water staat. Al het andere, materiële, vergankelijke, niet ter zake doende dingen kunnen me gestolen worden. Je realiseren dat je geluk hebt nog ‘gewoon’ te leven met je gezin, familie, vrienden en kennissen en te kunnen doen wat allemaal zo normaal lijkt, is even confronterend als gelukzalig.

48 uur later ben ik weer thuis. Zit met mijn vrouw en kinds op de bank en realiseer me voor de zoveelste keer in korte tijd dat ik a) mazzel heb gehad, b) het allemaal wel heel snel is gegaan en c) ik ga genieten van het leven

Het leven; geniet er maar van!!! Oh ja dat kan ook prima zonder roken trouwens:-) Latersssssss